Kuchnia piwowarki Agi

Ostatnio, we wpisie nr 10 o warzeniu witbier'a, piwowar domowy Sparrow poprosił mnie o wyniki degustacji tego piwa.

Piwo oczywiście próbowałam przed wysłaniem go na konkurs piw domowych Biała Wrona, który odbył się 11 lutego 2012. Pisałam o tym konkursie w wątku z bieszczadzkimi kryszami. Uznałam, że jest dobre i warto go wysłać. Oceniałam "całościowo", intuicyjnie, bez rozkładania go na czynniki pierwsze, jak robi się to podczas profesjonalnej oceny piwa. Taka intuicyjna ocena piwa zwykle u mnie się sprawdza. To tak jak ze zdjęciem. Patrzysz i wiesz, że jest dobre. Dopiero potem zastanawiasz się dlaczego jest dobre i dostrzegasz w nim cechy dobrego zdjęcia, np. złoty podział, grę cieni, linie prowadzące oko, szczegół przyciągający wzrok itd. I podobnie jest z piwem, najpierw jest tzw. gut feeling, czyli przeczucie, intuicja, że piwo jest dobre lub nie. Potem jest rozpracowywanie aromatu i smaku, równowagi pomiędzy goryczką i słodowością, wyłapywanie elementów, które przeszkadzają lub nadmiernie się eksponują, np. zbyt ostra, długotrwała goryczka, ściąganie w ustach.

No i właśnie – intuicja zwykle się sprawdza, ale tym razem się nie udało :)
Tzn. mój witbier nie powalił sędziów na kolana. Może dlatego, że kategoria była dość szeroka – Weizen, czyli piwa pszeniczne. Konkurowały w tej kategorii zarówno tradycyjne piwa pszeniczne jak i koźlaki pszeniczne, witbiery, a nawet piwo grodziskie.

Witbierowi się nie udało, ale za to AIPA otrzymała tytuł Srebrnej Szyszki, co wg organizatorów oznacza WSPANIAŁE PIWO, a czeska desitka wywalczyła Brązową Szyszkę, co jest odpowiednikiem BARDZO DOBRE PIWO.

Wracając do wita, to ja jednak twierdzę, że to bardzo dobre piwo :)

W aromacie na pierwszym planie wyczuwalne są ziołowo-cytrusowe nuty. Do tego dochodzi chlebowy zapach pszenicy, taki mleczno-waniliowy. Rumianku jako takiego nie czuć. Aby był wyraźniejszy, pewnie trzeba by go było dać dużo więcej - potrójną dawkę, czyli ok. 10 gramów? Ale to tylko moje gdybanie.

W smaku początek jest słodkawo-pomarańczowy, ale zasadniczy smak jest wytrawny, kwaskowy z delikatnie zaznaczoną kolendrą i skórką pomarańczową. Wyczuwalna jest także ziołowa goryczka pochodząca od chmielu. Piwo jest dość mocno nagazowane, przez to dodatkowo orzeźwiające. Pija się go mocno schłodzone, w grubych szklanicach, takich jak ta na zdjęciach. Idealne na lato!

Dla nie-piwoszy można by smak witbiera opisać jako szprycer z wytrawnego, białego wina z dodatkiem soku pomarańczowego i grejpfrutowego.

Do witbier'a przygotowałam coś równie orzeźwiającego, soczystego i cytrusowego. Będzie to cykoria z pomarańczą i granatem.

Przepis bazowy pochodzi z książki pt. "Odkrywanie smaku" (M. Kondrat, P. Wątor, A. Woźniak). W książce tej filmowy Świr i jego towarzysze podają przepis na potrawę, a następnie proponują do niej wino. Książka jest ładnie wydana, znajdują się tutaj porady dotyczące przyrządzania potraw oraz ciekawostki dotyczące prezentowanych win i winnic, z których pochodzą. Niestety potraw wegetariańskich jest tutaj zdecydowanie za mało, za to królują ośmiornice, zające, sarny, jelenie, perliczki i gołębie. Potrawy na zdjęciach wyglądają bardzo elegancko. Wiecie, takie kropeczki i maziaki z sosów na talerzach.

Przy okazji tej konkretnej sałatki nauczyłam się co to znaczy kroić coś w julienne. Bo cebulkę dymkę trzeba było pokroić w julienne, a ja nie wiedziałam o co chodzi. Ale wygooglałam i wyszło, że to są cienkie paseczki lub słupki, inaczej w zapałkę (matchstick). Ale i tak nie cięłam dymki, bo nie miałam. Za to dodałam szczypiorek.

Do cykorii z pomarańczą i granatem Marek Kondrat proponuje hiszpańskie wino Paso a Paso Verdejo. Opisuje je jako czysty owoc, z nutami mineralnymi i cytrusowymi. Do tego dochodzi zapach melona i kwiatów. Problem z tym winem jest taki, że go nie ma. To znaczy nie znalazłam w żadnym sklepie internetowym w Polsce.

Ale skoro nie ma wina, to piwo będzie idealne. Piwo w stylu witbier dostaniecie w każdym większym sklepie czy delikatesach. No chyba, że macie znajomego piwowara domowego :)

Podaję przepis na sałatkę, która różni się nieco od oryginału.

Składniki na 2 osoby:

• 3 średniej wielkości cykorie
• 1 mała pomarańcza
• 1 owoc granatu
• 2 łyżki płatków z migdałów
• łyżeczka musztardy (ja dałam moją ulubioną musztardę – krem z gorczycy z miodem, w oryginalnym przepisie była musztarda dijon)
• 50 ml oliwy z oliwek
• łyżka octu balsamicznego
• szczypiorek do posypania (w oryginale była cebula dymka)
• sól, pieprz do smaku

Od dawna zachwyca mnie różnorodność przyrody - piękno kwiatów, kolory i formy owadów, skomplikowana i zmyślna budowa liści czy grzybów. I tak się ciągle w tym utwierdzam. No bo popatrzcie na tą cykorię albo ten owoc granatu. Czy nie są piękne? Te włoski na liściach cykorii, ten kolor pestek granatu i ich precyzyjne ułożenie... Niesamowite...

Z cykorii odrywamy listki, płuczemy i osuszamy. Granat przekrawamy na pół i wyjmujemy pestki.

Pomarańczę dzielimy na cząstki. Wkładamy do miski.

Płatki migdałów rumienimy na suchej patelni.

Oliwę z oliwek łączymy z musztardą i octem. Doprawiamy do smaku. Połową sosu polewamy składniki sałatki i mieszamy. Posypujemy płatkami migdałów i szczypiorkiem. Można zostawić część płatków i szczypiorek, żeby posypać nimi sałatkę na talerzu.

Wykładamy sałatkę na talerz, polewamy dodatkowym sosem, posypujemy migdałami i szczypiorkiem.

Sałatka jest niesamowicie soczysta i orzeźwiająca. Pestki granatu pękają w ustach uwalniając soczysty sok. Do tego świeży smak pomarańczy i chrupiące listki cykorii. Pyszna, świeża sałatka. A do niej równie soczysty i orzeźwiający witbier. Smacznego!