Kuchnia piwowarki Agi

Dzisiaj rano prawie spadłam ze schodów, gdy na wpół śpiąca leciałam do komputera sprawdzić na którym miejscu jest mój blog w konkursie Blog Roku 2011. Hurra! Jest na miejscu 21. Nieźle jak na taką ilość zgłoszonych blogów. Od razu zabrałam się za warzenie pilsa i obmyślanie dzisiejszej degustacji. A potem po 12 w południe, czekała mnie jeszcze lepsza niespodzianka, bo poszłam do góry o 3 oczka na 18. miejsce. Dziękuję wszystkim, którzy dotychczas na mnie głosowali i wspierają dobrym słowem i pochwałą.

Z tego miejsca apeluję: nie pozwólcie, aby blog o rudych kotach był lepszy od bloga o warzeniu piwa! Co jest pasjonującego w rudych kotach???

Żartuję... ja też lubię rude koty.

Dzisiaj warzyłam pilsa niemieckiego. Z założenia ma to być klon Bitburger'a. Co wyjdzie, poczekamy, spróbujemy, zobaczymy.

A oto parę fotek z warzenia. Tym razem w klimacie industrialnym.

Dla zainteresowanych podaję recepturę:

Zasyp:

• Słód pilzneński – 4.1 kg
• Słód zakwaszający – 0.1 kg
• Słód monachijski – 0.1 kg

Zacieranie:

• Przerwa białkowa 50°C – 20 minut
• Przerwa maltozowa 64°C – 35 minut
• Przerwa dekstrynująca 72°C – 20 minut
• Mash out - 76°C – 10 minut

Gotowanie: 90 minut.

Chmielenie:

• Chmiel Perle (granulat 8.2% AA) 7 g – 60 minut
• Chmiel Marynka (granulat 9.1% AA) 10 g – 60 minut
• Chmiel Hallertauer Mittelfrüh (szyszki 3.6% AA) 20 g + mech irlandzki 3g – 15 minut
• Chmiel Hallertauer Mittelfrüh (szyszki 3.6% AA) 20 g – 1 minuta

Wyszło 20 litrów brzeczki o ekstrakcie 12.5 Blg. Schłodzona do 10°C, została zadana gęstwą Wyeast Munich Lager.

Podczas warzenia pilsa przygotowywałam dzisiejszy obiad połączony z degustacją piwa grodziskiego.

Na początek parę słów o piwie grodziskim (używam tutaj małej litery mając na myśli styl piwa a nie markę). Nazwa pochodzi od Grodziska Wielkopolskiego, gdzie było ono warzone. Piwo Grodziskie (o ekstrakcie 7.7°Blg) było jednym z trzech piw warzonych w tamtejszym browarze (obok Grodzisza/Grodziskiego Specjalnego 12°Blg oraz Bernardyńskiego 14°Blg). To właśnie piwo Grodziskie rozsławiło to miasto na przełomie XIX i XX wieku. Piwo Grodziskie warzone było tradycyjnie ze słodu pszennego, wędzonego drewnem dębowym. Było piwem lekkim, o zawartości alkoholu mniejszej niż 3.1% (objętościowo).

Można stwierdzić, że piwo grodziskie prawie umarło. Znaleźli się jednak pasjonaci, którzy próbują wskrzesić ten smakowity trunek. Od 5 lat organizowany jest Grodziski Konkurs Piw Domowych "Prawie jak Grodzisz". Konkurs odbywa się w ramach Międzynarodowej Giełdy Birofiliów w Grodzisku Wielkopolskim. W tym roku konkurs odbędzie się 2. czerwca.

W ramach Polskiego Stowarzyszenia Piwowarów Domowych powstała komisja ds. piwa Grodziskiego, której celem jest zgromadzenie i opracowanie wszelkich informacji o piwie Grodziskim, tak aby udostępnić je wszystkim zainteresowanym – zarówno piwowarom domowym jak i profesjonalnym.

Piwo, które dzisiaj degustuję uwarzył Jan Szała (dzięki Janek!), 3-krotny zwycięzca konkursu "Prawie jak Grodzisz". Nie daje on szansy innym piwowarom w tej rywalizacji. Mam nadzieję, że w tym roku się zlituje i będzie brał udział w konkursie jako sędzia, a nie uczestnik.

A teraz opiszę w paru słowach degustowane piwo. Po otwarciu z entuzjazmem wyskoczyło z butelki, ale tak ma być. Cechą piwa Grodziskiego jest bowiem bardzo wysokie nagazowanie, nie da się go pić z butelki a szklankę napełnia się na parę razy. Grodziskie to taki szampan wśród piw. Tradycyjnie był serwowany dobrze schłodzony, w kieliszkach podobnych do szampanówek w kształcie stożka.

Piana jest piękna – biała i sztywna, średniotrwała, ładnie oblepia szkło. Piwo ma kolor jasnożółty. Nie jest zbyt klarowne, ale to wina zbyt gwałtownego "wyjścia" z butelki. W butelce przed rozlaniem było bardzo przejrzyste.

Jeśli chodzi o zapach, to oczywiście na pierwszy rzuca się w nos aromat wędzony. Nie jest on jednak natarczywy, ładnie równoważy się z chlebowym aromatem słodu pszenicznego i ziołowo-kwiatowym pochodzącym od chmielu.

W smaku piwo jest delikatne, lekko słodowe, przypomina mi wędzonego, lekkiego, pilznera bohemskiego. Końcówka jest średnio wytrawna, goryczka zdecydowana, ale krótka i przyjemna. Bardzo mi to piwo smakowało i zamierzam go w końcu uwarzyć, bo mimo że na swoim koncie mam już grubo ponad 100 warek, to piwa grodziskiego jeszcze nie robiłam.

A teraz coś do piwa grodziskiego. Będzie to spaghetti z sosem serowym. A sos serowy będzie z serów wędzonych, żeby danie ładnie pasowało do wędzonego charakteru piwa.

Składniki:

• 1/2 opakowania makaronu spaghetti – ja akurat miałam fajne, czerwone spaghetti,
• kilka różyczek brokuła,
• pestki dyni, papryka konserwowa do przybrania,
• sos serowy na bazie sosu beszamelowego: łyżka masła, łyżka mąki, 250 ml mleka, 10 dkg żółtego, tartego sera wędzonego (ja użyłam sera gryfickiego z sanockiej mleczarni, może też być radamer wędzony, rolada ustrzycka, oscypek itd.).

Makaron gotujemy al dente, odcedzamy, przelewamy zimną wodą. Różyczki brokuła mocno przyrumieniamy na niewielkiej ilości masła.

Przygotowujemy sos serowy: w rondelku rozpuszczamy masło, dodajemy do niego mąkę, smażymy cały czas mieszając aż całość się przyrumieni. Wlewamy połowę mleka i mieszamy aż sos zacznie gęstnieć, dolewamy stopniowo mleka aż gęstość sosu będzie prawidłowa. Wrzucamy tarty ser i mieszamy aż się rozpuści. Jeżeli sos jest za gęsty, dolewamy jeszcze mleka. Przyprawiamy solą, pieprzem, gałką muszkatołową, innymi ziołami i przyprawami (ja dodałam szałwię dla dodania lekkości i świeżości).

Ugotowany makaron okręcamy wokół różyczek brokuła tworząc coś na kształt gniazdek. Dekorujemy paskami papryki, polewamy sosem i posypujemy prażonymi pestaki dyni. Gotowe!

A jak smakuje grodziskie i spaghetti razem? Fantastycznie! Zarówno piwo jak i danie są lekkie. Delikatna wędzoność piwa fajnie się komponuje z wędzonym smakiem sosu serowego. Jednocześnie gęstość sosu i makaronu jest przyjemnie łamana przez wysokie nagazowanie piwa. Słodowe-chlebowe aromaty piwa współgrają z maślano pachnącymi brokułami i pszennym smakiem makaronu. Smacznego!